In het vorige blog beschreef ik onze zoektocht van onze oudste zoon en de (onbewuste) vergelijkingen die we maken tussen onze kinderen.
Thuis kan onze jongste mannetje zichzelf zijn, want wij vinden dat heel erg belangrijk. Maar wat als hij dat op school niet kan of durft? Hoe kunnen we hem daarbij helpen, wat heeft hij daarvoor nodig? Zit hij hier op de juiste plek? Hoe kan ik dit bespreken met de juf? Allemaal vragen die je als ouder bezighouden. Het zorgt voor een onrustig gevoel in mijn buik.
Onze jongste zoon vindt het moeilijk om aan dingen te beginnen, als hij niet zeker weet dat het gaat lukken. Ook kiest hij heel snel voor de makkelijke weg en zal niet snel een moeilijk werkje kiezen. Hoe komt dat? Volgens ons omdat hij zich niet veilig genoeg voelt. Hij wordt niet voldoende gestimuleerd op school, hij is perfectionistisch en faalangstig.
Deze punten zien wij thuis ook. Hij is heel goed in het bouwen van (technisch) lego en hij geniet daar volop van. Voor zijn 6e verjaardag kreeg hij een doos technisch lego waar de leeftijd van 12 tot 16 jaar op stond.. Zijn eerste reactie was: “Daar ga ik niet mee spelen, ik ben nog maar 6 en het zal me niet gaan lukken!”. Samen met papa een begin gemaakt en al snel bouwde hij hem alleen. Juist die positieve, stimulerende bekrachtiging is iets wat deze groep kinderen nodig hebben.
Vooral om de worsteling van de oudste bij de jongste te voorkomen, hebben we de jongste ook laten testen. Nu weten we wat ze nodig hebben en kunnen we op die manier verder. Ok, het loopt niet altijd voorspoedig, maar ook dat hoort er bij en dat mag. In eerste instantie had ik een ander beeld van de jongste, omdat hij ander gedrag liet zien dan zijn broer. Onbewust wist ik wel dat hij ook bovengemiddeld intelligent was en het is nu mooi en waardevol om te weten dat hij ook gebaat is bij onze manier van opvoeden.
Uiteindelijk hebben wij de keuze gemaakt, met behulp van een psycholoog, om met onze jongste zoon van school te veranderen.
En jij, lieve moeder; twijfel nooit aan je gevoel en intuïtie als ouder, ook al heeft de buitenwereld een andere mening! Jij als moeder (en natuurlijk ook de vader) weet heel goed wat je wil voor je kind. Misschien heb je niet altijd een antwoord op de vraag hoe je het zou kunnen doen, maar in grote lijnen weet je het onbewust wel.